Dag 37 Que tal? Gaat het goed? (741 km)

Komen jonge meiden voorbij lopen die me tot nu toe niet hebben zien lopen. Sommigen zie ik al vanaf de eerste week.

Die zijn stomverbaasd dat ik hier loop want ze liepen me steeds en vlug voorbij. Die hebben overal rustdagen gehad of vertraagden om andere mooie redenen die je ontmoet op de Camino. Nu zijn er ineens wel leuke gesprekjes. Zeker als ik uitleg, slijmbal, hoe ze de moraal van een oude man steunen omdat hij net zo snel vordert als al dat jonge volk. Het zijn maar korte gesprekjes, uiteindelijk hou ik ze maar op…

Omdat ik gisteren vroeg had geluncht ( of laat ontbeten) had ik om 17:00 u trek. Maar het diner begint op zijn vroegst om 19:00u. Er is een pizzeria open waar net Mary uit Noord Ierland neerstrijkt. Ze is na drie dagen rust weer moeizaam aan het lopen begonnen. Mooi gesprek over Corrymeela, de vredesbeweging daar. Ze weet er veel van en ik deed ooit een mediation cursus volgens hun principes. De kleine pizza Mediterrané is eigenlijk te groot.

Vandaag lang onderweg. Pittig op en af. Spaans gezin dat ik al 5 dagen tegen kom. Begin niets. Tweede dag knikt de moeder. Derde dag zegt de vader Diaz... Gisteren zwaaiden ze allemaal. Iedere keer groet ik ze uitbundig eerst in het Nederlands gevolgd door Buenos Diaz of Ola. Vanmorgen onderweg loop ik ze achterop en zeg : Daar zijn we weer! Que tal? Gaat het goed? Word ik enthousiast begroet en duimen omhoog. Daar geniet ik dan van. Al gaat het inhoudelijk dan nergens om, je begint je dan toch familie te voelen. Zo zijn er meer Spaanse pijnlijke heupen, zwakke knieën of blaren onderweg die het niveau van meeleven hebben bereikt dat gewaardeerd wordt.

Een eenvoudige herberg vandaag met een mooi uitzicht op de laatste doodvermoeiende kilometers van vandaag. Santiago hangt in de lucht.

Het filmpje van vandaag.