Dag 10 Wat maakt je zo gelukkig? (176 km)
17 september 2021 - Nájera, Spanje
Er is routine. Half 6 de wekker. Alles is 's avonds al ingepakt. Water is geregeld. Om 6:00u loop ik door een donkere stad. Hier en daar een medepelgrim. 28 kilometer vandaag met een pijnlijk scheenbeen. Gisteren enorm liggen worstelen met mijn principe: alles lopen en alles zelf dragen. Als ik inclusief drinken 10 kilo draag gaat het fout vandaag . Als ik nog een keer gebruik maak van de bagageservice misschien niet. Leonie geeft de doorslag.
Het werd een heerlijke dag. De pijn werd niet erger. Er was op die 28 km halverwege maar één dorpje om water bij te tanken. Dus ook een klein ontbijtje mee. Voor het eerst heb ik op kunnen lopen met anderen. Het was bloedheet. Ik was om 14:00u in de herberg. Uiteindelijk heb ik 31.5 km gelopen vanwege een wegafzetting/omleiding.
Leonie vroeg of ik na wilde denken waarom ik me zo gelukkig voel. Het straalt er blijkbaar van af, maar ze daagde me uit om daar woorden aan te geven. Daar loop ik al uren over na te denken. Een heleboel redenen bestaan thuis ook. Heerlijke kinderen, mooi gezin, genoten van onderwijs, werken in de kerk en bij Amarant. Genieten van onze zeilhobby. Zoveel lieve vrienden en warme contacten. En dan een vrouw uit duizenden die steeds rake dingen zegt, vraagt, ziet en benoemd.
Daar hoef ik de Camino niet voor te lopen.
Wat straal ik dan nog meer uit dat zo opvalt? Daar net met Bart, jonge sterke Hollandse 40-er over zitten nadenken. Wat maakt de Camino zo speciaal voor hem, voor mij?
Dat antwoord heb ik vandaag nog niet, maar het is wel een tricker waar ik op terug kom.
Op kunnen lopen met nieuwe anderen. Een maakte heel veel indruk. Xandra uit Californië, bijna 70. Zoon en schoondochter wonen en werken nu drie jaar in Amsterdam. Sinds 1.5 jaar oma van Mees. Ze is met een groep, maar kan niet tegen al dat gepraat. Daarom liep ze alleen. Ze is 'minister' geweest in de kerk. Missionaris in Ethiopië en Afghanistan. Het verhaal liep in delen zo gelijk op dat je allebei in een spiegeltje kijkt. I feel blessed. Zo nam ze na anderhalf uur afscheid. Ik ook.... (En anderhalf uur mijn scheenbeen niet gevoeld).
Ik kijk recht omhoog naar een enorme steile berg. Het barst van de oeverzwaluwen.
Morgen uurtje later op. Het is maar 21 km. Moet je mij horen.
Je ervaart wellicht meer zingeving, spiritualiteit of hoe je het ook wil noemen!?
Je ontmoet andere zinzoekers, dat is natuurlijk heel aantrekkelijk om mee in gesprek te gaan!
Benieuwd hoe het je verder vergaat! Liefs.
deze vraag vanzelf een antwoord krijgen. Lieve groetjes van ons.
zonder erg weer gelopen door de wegafzetting omlegging.
Liefs, Herma
Enjoy the Camino, don't suffer.
Stilte, de adem van God ❤️