Dag 21 Alsof ik gedragen word (357 km)

De herberg in Frómista loopt vol. Gabriël de host vindt tijd voor een gesprekje in gebroken Nederlands en Engels. Hij is inderdaad betrokken bij het boekje "Buen Camino¡". Enthousiast vertelt hij hoe ze bezig zijn het te vertalen  in een versie Engels Spaans.

Alle pelgrims zijn vol lof over de gastvrijheid en de vriendelijke host.

Op het terras in het dorpje word ik aangesproken door Luuk-peter. Een Spaanse pelgrim. Met tranen in zijn ogen vertelt hij hoe hij de camino loopt voor zijn vader die pas is overleden. Hij heeft geld nodig. Het is allemaal zoveel duurder dan hij dacht. Omdat hij niet naar alcohol ruikt en een credential heeft (stempelkaart) met alle herbergen vanaf Roncesvalles, geef ik hem koffie en twee euro. Spontaan begint hij hardop voor mij te bidden in het Spaans. Het valt stil om ons heen. Als hij klaar is wordt hem van alle kanten iets toegestopt. Indrukwekkend.

Er zijn veel katten in de tuin van La Luz. Ze kruipen op mijn schoot. Ik wil vroeg vertrekken, maar wil ook niet de hele slaapzaal over me heen krijgen. Als om 5:50u mijn stapelbedgenoot (mooi scrabblewoord?) met veel gesteun uit haar hoge slaapplaats naar beneden klimt voor de toilet sneak ik mijn bed uit, neem alles onder de arm mee naar de leeszaal beneden om daar alles in te pakken.

Om 6:15u ben ik aan het lopen.

Als ik even stil sta passeert mij een pelgrim, een dame alleen. Ik ben verbaasd. Ze groet niet, kijkt niet op. We lopen lang redelijk gelijk op. In het eerste plaatsje is nog geen koffie. We raken in gesprek. Héléna is Spaanse. Onderwijzeres.  Heeft haar Italiaanse man op de camino ontmoet tien jaar geleden. Hij is verhuisd naar Spanje omdat zij al een goede baan had. Ze wonen aan de kust. Aanknopingspunten genoeg maar het gesprek gaat veel dieper. Soms heeft zij tranen in de ogen. Op andere momenten raakt ze mij met haar wijze woorden. Voor ik het weet zijn we in Carrión de los Condes waar ik geboekt heb. Zij loopt nog 18 km verder. Met tranen in de ogen nemen we afscheid.

Ik check in bij de nonnen van St. Clara en zoek een terrasje in het dorp. Daar zit de Hongaarse Nikki. Met mijn beperkte woordenschat Hongaars raken we in gesprek. Weer zo 'n prachtige ontmoeting.

Met al die ontmoetingen vergeet ik te filmen. Een paar foto's heb ik wel. De filmpjes die ik heb zijn mislukt door een verkeerde instelling. Daar moeten we het dan mee doen vandaag.

Wat een prachtige kadootjes en wat voel ik me dankbaar dat ik hier mag lopen.