Dag 23 en 24 Pamplona en Eindhoven

Dag 23 en 24 Pamplona en Eindhoven

Ik heb gisteravond om kwart over negen vanuit mijn eigen stoel in Eindhoven, de zon in prachtige rode kleuren achter de einder zien zakken. Een vermoeidende lange dag die om half zes begon. Maar we zijn weer thuis. Met de start in Lourdes erbij ben ik precies vier weken weg geweest, het voelt als vier maanden. Nu mis ik mijn hondje nog, maar dat komt wel weer dit weekeinde.

Van het ziekenhuis kreeg ik voor 5 dagen medicatie mee. Dinsdag staat een afspraak met de huisarts. Ik mocht reizen, ik mocht vliegen, maar ik ben nog niet beter.

Iets heel geks.  Soms schiet ik wakker in paniek. Ademnood, een soort abneu-gevoel, terwijl er niets aan de hand is. Ik denk dat het een angstprikkel is die ik de aan laatste nacht in de Alberge heb overgehouden. Toch al minder lucht op kunnen nemen, en dan die bedompte lucht van een dubbele kamer met 24 bedden, ramen dicht. Paniek bij het idee dat ik daar weer tussen lig, doet me dan wakker schrikken. Dat wordt nog een werkje om daar weer van af te komen merk ik.

Donderdag om twee uur ontslagen,

heerlijk overnacht in het hotel waar Leonie verbleef, dat kon en mocht zo maar.

Om 6 uur met de taxi naar het station, ruim vier uur in de trein naar Barcelona. Daar de transfer met de trein van het centraal station naar de Airport. En om 16:15 een vlucht naar Eindhoven. Fantastische support van de kids met boekingen en afhalen, boodschappen in huis noem maar op. Thuis mooie bloemen die een prachtig welkom gevoel gaven.

Het is gek om thuis te zijn, ik had nog een maand weg zullen blijven. Het is ook heel fijn om weer thuis te zijn, samen te zijn, nu aan onze gezamenlijke "oude dag" te beginnen. Zo indrukwekkend voor ons allebei hoe jullie meegeleefd hebben, dat voelt zo warm en gedragen. Mensen waarvan ik het helemaal niet had verwacht die elke dag reageerden, anderen waar ik niets van hoorde, maar waar nu blijkt Leonie veel contact mee had. Soms een klein berichtje dat ik merk dat iemand alles heel intens heeft gevolgd terwijl die voor mij helemaal uit beeld bleef. Ik liep mijn Camino, jullie volgden die op je eigen wijze. Prachtig dat dit allemaal kan, ieder zichzelf mag blijven en dat we van elkaar genieten. "Ga je hem volgend jaar afmaken Willem?" Ik zeg daar nog geen ja op. Ik heb Santiago niet bereikt, maar mijn persoonlijke doel minstens een heel eind wel. En ik schreef al dat ik me daar zoveel rijker door voel.

Nu sluit ik mijn blog dus wel af. Dat gedoe rond artsen wat nu nog volgt, dat hoor je wel in de wandelgangen, voor zover dat nog interessant is.Ik pak de draad weer op, probeer ook van binnen thuis te komen en echt beter te worden. Ik ben met 8 kg op mijn rug vertrokken, net zoveel kg heb ik er in deze vier weken afgelopen. Dat er af houden is ook een werkje.

Lieve groet, heel speciaal ook van Leonie.